Dave Marriner: Drums/Lead Vocals/Short Englishman/
Here I am, staring at the blank screen of my iPad, trying to think of something interesting to say about myself. I could lie, of course, and invent a colourful past – 83 appearances for Manchester United, 174 not out for England against Australia at cricket – but I would be found out, wouldn’t I?
So….. I left school at 17 and worked in London for 5 years as an insurance clerk. To be honest, I spent most of my time asleep in the office toilets, recovering from all night music sessions at the local disco where aspiring wannabe rock stars would jam away on stage together for hours on end, entertaining no one but themselves. Looking back now, it was a fantastically easy life. Living at home, working in London, playing in a band for fun. I spent my free time playing football, cricket and rugby. I didn’t really start drumming until I was 16, but once I started, it sort of took over my life. Every Sunday, after football, it was straight round to Jono’s house for hours of rehearsing and cups of tea. I should maybe point out here that it was Jono who first asked me to try out as a drummer all those years ago. So it’s all his fault then. Thanks for that, Jono. Back then, we were pretty rubbish and completely out of touch with what was going on. Punk was exploding all around us, but we were heavily into Genesis and on the very rare occasion that we played a concert, we could clear a room faster than an outbreak of Ebola virus. I still have a soft spot for early Genesis, but I have an obsessive passion for The Beatles. My two children sigh and roll their eyes whenever I play The Beatles at home and try to explain how they changed music forever. My daughter, Hannah is into Jessie J and One Direction, so I’m fighting a losing battle with her. My son Leonard just fires his nerf gun at me whenever I bring the subject up. He’s got one of those automatic nerf guns that fires ten bullets at a time. If you ever have children, NEVER buy them a nerf gun. It may look amusing and fun in the advert, but it’s not such a laugh when you are constantly being used as target practice.
Enough, enough. You’ve probably slit your wrists now or hung yourself through sheer boredom, so I’ll stop now. Hang on, Hannah has just informed me that Jessie J points out all her favourite things in her book and insists that I do the same. So… The colour blue, Yorkshire puddings, Italy, the english countryside, Southend United FC ( when they are winning ), skiing, sleeping, reading, family. There. Now you know everything.
Here I am, staring at the blank screen of my iPad, trying to think of something interesting to say about myself. I could lie, of course, and invent a colourful past – 83 appearances for Manchester United, 174 not out for England against Australia at cricket – but I would be found out, wouldn’t I?
So….. I left school at 17 and worked in London for 5 years as an insurance clerk. To be honest, I spent most of my time asleep in the office toilets, recovering from all night music sessions at the local disco where aspiring wannabe rock stars would jam away on stage together for hours on end, entertaining no one but themselves. Looking back now, it was a fantastically easy life. Living at home, working in London, playing in a band for fun. I spent my free time playing football, cricket and rugby. I didn’t really start drumming until I was 16, but once I started, it sort of took over my life. Every Sunday, after football, it was straight round to Jono’s house for hours of rehearsing and cups of tea. I should maybe point out here that it was Jono who first asked me to try out as a drummer all those years ago. So it’s all his fault then. Thanks for that, Jono. Back then, we were pretty rubbish and completely out of touch with what was going on. Punk was exploding all around us, but we were heavily into Genesis and on the very rare occasion that we played a concert, we could clear a room faster than an outbreak of Ebola virus. I still have a soft spot for early Genesis, but I have an obsessive passion for The Beatles. My two children sigh and roll their eyes whenever I play The Beatles at home and try to explain how they changed music forever. My daughter, Hannah is into Jessie J and One Direction, so I’m fighting a losing battle with her. My son Leonard just fires his nerf gun at me whenever I bring the subject up. He’s got one of those automatic nerf guns that fires ten bullets at a time. If you ever have children, NEVER buy them a nerf gun. It may look amusing and fun in the advert, but it’s not such a laugh when you are constantly being used as target practice.
Enough, enough. You’ve probably slit your wrists now or hung yourself through sheer boredom, so I’ll stop now. Hang on, Hannah has just informed me that Jessie J points out all her favourite things in her book and insists that I do the same. So… The colour blue, Yorkshire puddings, Italy, the english countryside, Southend United FC ( when they are winning ), skiing, sleeping, reading, family. There. Now you know everything.
Jeroen 't Gilde: Bass Guitar/Vocals/Tall Dutchman/
Ik ben geboren en getogen in Axel, Zeeuws-Vlaanderen, Zeeland, Nederland. Opgegroeid in de drukkerij van m’n ouders, in een fijn en beschermd milieu. Alhoewel sommige mensen denken dat de chemicaliën die toen in de grafische wereld werden gebruikt, m’n hersenen toch wel enigszins aangetast hebben.
Na talloze mislukte school-avonturen, de docenten waren, hoe zeg ik het, niet m’n allerbeste vrienden; ik maakte liever muziek en tekende m’n schriften vol met cartoons, zag ik ergens in de jaren negentig het licht. Ik ben gaan studeren aan de Kunstacademie en heb zelfs m’n diploma gehaald! Na de Academie ben ik voor mezelf begonnen met Grafisch Bureau ‘t Gilde en doe dit nog steeds. Dit combineer ik met het muzikant-zijn.
Ik maak sinds m’n twaalfde jaar muziek. Begonnen op het elektronische orgel wat toen nog in menige huiskamer te zien was. Echt heel suf. Met vrienden een bandje geformeerd en omdat het moeilijk was een bassist te vinden van het zuurverdiende vakantiewerk-geld een basgitaar en een versterker gekocht. Een echte Vantage met een Laney 30-watt transistor-combo. Ik had m’n roeping gevonden! En ik was in één klap mega-cool! ;-) De jaren erna volgden verschillende bands, altijd meer dan één tegelijk, want er moest opgetreden worden! Ik speelde zowel in het covercircuit als in bands met eigen werk, ik componeer muziek, zing, speel nog steeds keyboards en gitaar, maar toch vooral basgitaar. En van basgitaren, daar heb ik er al heel wat van gehad. Een beetje ‘gearfreak’ ben ik wel. Mijn vrouw, Marlies, kijkt soms verbaasd op: “Hé, die bas, is die nieuw?” “Nee hoor meid.” “En die blauwe, speel je daar nog op?”. “Die heb ik twee jaar terug verkocht schat.”
Naast dit alles kijk ik zoveel mogelijk sport als ik kan. Vooral wielrennen en voetbal. Maar ook... bijna alles vind ik eigenlijk leuk. Cricket niet, want dat snap ik niet. Dave en Jono gaan het me nog proberen uit te leggen. En ik ga hen de schoonheid van de schaatssport bijbrengen [good luck with that..]. De eerste voetbalwedstrijd die ik me kan herinneren is Argentinië-Nederland. De WK-finale. Ik kon niet slapen en toen ik beneden kwam zat de hele woonkamer vol met mensen. Ik mocht een stukje meekijken. In mijn gedachten herinner ik me vooral de Argentijnse tenues, die spraken me waarschijnlijk erg aan. Maar eerlijk gezegd denk ik dat onze tv nog zwart-wit was... Als jonge suffe jongen was ik fan van René Eijkelkamp, de enige speler uit het Nederlandse profvoetbal die ooit struikelde over de middenlijn. Nee, echt, ik identificeerde mezelf met die lange houterige slungel. Ik heb wel een kleinere neus. Maar mijn echte idolen waren wielrenners. ‘De koers’ probeer ik mijn kinderen nu ook op te dringen. Bij Marieke wil dat niet zo lukken. Echt een meid. Bij Guus komt dat helemaal goed.
Ik ga niet vertellen welke muziek ik allemaal leuk vind. Dat is echt te veel om op te noemen. Ok, ééntje dan. The Beatles. Vinden sommige mensen suf. Echt niet.
Ik ben geboren en getogen in Axel, Zeeuws-Vlaanderen, Zeeland, Nederland. Opgegroeid in de drukkerij van m’n ouders, in een fijn en beschermd milieu. Alhoewel sommige mensen denken dat de chemicaliën die toen in de grafische wereld werden gebruikt, m’n hersenen toch wel enigszins aangetast hebben.
Na talloze mislukte school-avonturen, de docenten waren, hoe zeg ik het, niet m’n allerbeste vrienden; ik maakte liever muziek en tekende m’n schriften vol met cartoons, zag ik ergens in de jaren negentig het licht. Ik ben gaan studeren aan de Kunstacademie en heb zelfs m’n diploma gehaald! Na de Academie ben ik voor mezelf begonnen met Grafisch Bureau ‘t Gilde en doe dit nog steeds. Dit combineer ik met het muzikant-zijn.
Ik maak sinds m’n twaalfde jaar muziek. Begonnen op het elektronische orgel wat toen nog in menige huiskamer te zien was. Echt heel suf. Met vrienden een bandje geformeerd en omdat het moeilijk was een bassist te vinden van het zuurverdiende vakantiewerk-geld een basgitaar en een versterker gekocht. Een echte Vantage met een Laney 30-watt transistor-combo. Ik had m’n roeping gevonden! En ik was in één klap mega-cool! ;-) De jaren erna volgden verschillende bands, altijd meer dan één tegelijk, want er moest opgetreden worden! Ik speelde zowel in het covercircuit als in bands met eigen werk, ik componeer muziek, zing, speel nog steeds keyboards en gitaar, maar toch vooral basgitaar. En van basgitaren, daar heb ik er al heel wat van gehad. Een beetje ‘gearfreak’ ben ik wel. Mijn vrouw, Marlies, kijkt soms verbaasd op: “Hé, die bas, is die nieuw?” “Nee hoor meid.” “En die blauwe, speel je daar nog op?”. “Die heb ik twee jaar terug verkocht schat.”
Naast dit alles kijk ik zoveel mogelijk sport als ik kan. Vooral wielrennen en voetbal. Maar ook... bijna alles vind ik eigenlijk leuk. Cricket niet, want dat snap ik niet. Dave en Jono gaan het me nog proberen uit te leggen. En ik ga hen de schoonheid van de schaatssport bijbrengen [good luck with that..]. De eerste voetbalwedstrijd die ik me kan herinneren is Argentinië-Nederland. De WK-finale. Ik kon niet slapen en toen ik beneden kwam zat de hele woonkamer vol met mensen. Ik mocht een stukje meekijken. In mijn gedachten herinner ik me vooral de Argentijnse tenues, die spraken me waarschijnlijk erg aan. Maar eerlijk gezegd denk ik dat onze tv nog zwart-wit was... Als jonge suffe jongen was ik fan van René Eijkelkamp, de enige speler uit het Nederlandse profvoetbal die ooit struikelde over de middenlijn. Nee, echt, ik identificeerde mezelf met die lange houterige slungel. Ik heb wel een kleinere neus. Maar mijn echte idolen waren wielrenners. ‘De koers’ probeer ik mijn kinderen nu ook op te dringen. Bij Marieke wil dat niet zo lukken. Echt een meid. Bij Guus komt dat helemaal goed.
Ik ga niet vertellen welke muziek ik allemaal leuk vind. Dat is echt te veel om op te noemen. Ok, ééntje dan. The Beatles. Vinden sommige mensen suf. Echt niet.
Jono Fosh : Guitar/Backing Vocals/Englishman [not as short as Dave]/
I was born in Southend-on-Sea, Essex, England. It’s a while ago and I can’t really remember when it was, but I do remember seeing England win the World Cup on a black and white TV, so there’s a clue.
School was good. I was in the same class as Dave from the age of 11 until 16. I mainly got better marks than him in the classroom, but he was better than me at pretty much every sport, which is still very irritating, though we were both in the school cricket team together. After that there was university, where I took the strange decision to study not only German but also Dutch [which has come in surprisingly useful], but playing in a band was always a lot more fun than Bertolt Brecht and Marcellus Emants for some reason. So I did that, and here I am.
What do I do? I play guitar. Sing a bit. Write some songs – usually they’re quite depressing ones, and mainly involve someone on the point of suicide. Strangely that sort of song usually cheers me up a bit. I also teach English to primary school children. They call me “Mister Jono”.
My hobbies: the usual stuff like watching TV [various British comedy stuff – anything with David Mitchell or Stephen Fry or Charlie Brooker is good], films, sport and then a bit more sport – football, rugby, golf, cricket and even athletics, tennis and cycling if I’m desperate. And quizzes. Anything to avoid having to watch commercial Dutch TV really. Like Dave, I’m a supporter of Southend United FC .When they win the Champions league, you’ll have heard of them. But they never will, although they did beat Manchester Utd a few years ago. Like Dave, I also like the comedian Stewart Lee – he’s funny, if you like that sort of thing.
Music I like: The Beatles, Crowded House, Nick Lowe, Paul Simon, and Garfunkel, Elbow, Radiohead, Johnny Cash, Dr. Feelgood, Elvis Costello, David Bowie and loads more . Most of it recorded before about 1990.
I also enjoy books, computers and holidays. And my family.
I was born in Southend-on-Sea, Essex, England. It’s a while ago and I can’t really remember when it was, but I do remember seeing England win the World Cup on a black and white TV, so there’s a clue.
School was good. I was in the same class as Dave from the age of 11 until 16. I mainly got better marks than him in the classroom, but he was better than me at pretty much every sport, which is still very irritating, though we were both in the school cricket team together. After that there was university, where I took the strange decision to study not only German but also Dutch [which has come in surprisingly useful], but playing in a band was always a lot more fun than Bertolt Brecht and Marcellus Emants for some reason. So I did that, and here I am.
What do I do? I play guitar. Sing a bit. Write some songs – usually they’re quite depressing ones, and mainly involve someone on the point of suicide. Strangely that sort of song usually cheers me up a bit. I also teach English to primary school children. They call me “Mister Jono”.
My hobbies: the usual stuff like watching TV [various British comedy stuff – anything with David Mitchell or Stephen Fry or Charlie Brooker is good], films, sport and then a bit more sport – football, rugby, golf, cricket and even athletics, tennis and cycling if I’m desperate. And quizzes. Anything to avoid having to watch commercial Dutch TV really. Like Dave, I’m a supporter of Southend United FC .When they win the Champions league, you’ll have heard of them. But they never will, although they did beat Manchester Utd a few years ago. Like Dave, I also like the comedian Stewart Lee – he’s funny, if you like that sort of thing.
Music I like: The Beatles, Crowded House, Nick Lowe, Paul Simon, and Garfunkel, Elbow, Radiohead, Johnny Cash, Dr. Feelgood, Elvis Costello, David Bowie and loads more . Most of it recorded before about 1990.
I also enjoy books, computers and holidays. And my family.